1 کی برست این گل خندان و چنین زیبا شد آخر این غوره نوخاسته چون حلوا شد

2 دیگر این مرغ کی از بیضه برآمد که چنین بلبل خوش سخن و طوطی شکرخا شد

3 که درآموختش این لطف و بلاغت کان روز مردم از عقل به دربرد که او دانا شد

4 شاخکی تازه برآورد صبا بر لب جوی چشم بر هم نزدی سرو سهی بالا شد

5 عالم طفلی و جهل حیوانی بگذاشت آدمی طبع و ملک خوی و پری سیما شد

6 عقل را گفتم از این پس به سلامت بنشین گفت خاموش که این فتنه دگر پیدا شد

7 پر نشد چون صدف از لؤلؤ لالا دهنی که نه از حسرت او دیده ما دریا شد

8 سعدیا غنچه سیراب نگنجد در پوست وقت خوش دید و بخندید و گلی رعنا شد