بر خیز که آدم را هنگام از اقبال لاهوری زبور عجم 62

1 کرا جوئی چرا در پیچ و تابی که او پیداست تو زیر نقابی

2 تلاش او کنی جز خود نبینی تلاش خود کنی جز او نیابی

1 از چه رو بر بسته ربط مردم است رشته ی این داستان سر در گم است

2 در جماعت فرد را بینیم ما از چمن او را چو گل چینیم ما

1 کجا این روزگاری شیشه بازی بهشت این گنبد گردان ندارد

2 ندیده درد زندان یوسف او زلیخایش دل نالان ندارد

1 مثل آئینه مشو محو جمال دگران از دل و دیده فرو شوی خیال دگران

2 آتش از ناله مرغان حرم گیر و بسوز آشیانی که نهادی به نهال دگران