ای هرچه از جلال الدین محمد مولوی رباعی 219

1 بود لقمان پیش خواجهٔ خویشتن در میان بندگانش خوارتن

2 می‌فرستاد او غلامان را به باغ تا که میوه آیدش بهر فراغ

1 گفت پیغامبر صباحی زید را کیف اصبحت ای رفیق با صفا

2 گفت عبدا مؤمنا باز اوش گفت کو نشان از باغ ایمان گر شکفت

1 زاهدی را گفت یاری در عمل کم گری تا چشم را ناید خلل

2 گفت زاهد از دو بیرون نیست حال چشم بیند یا نبیند آن جمال

1 بوقلمون چند از انکار تو در کف ما چند خلد خار تو

2 یار تو از سر فلک واقف است پس چه بود پیش وی اسرار تو

1 در هر فلکی مردمکی می‌بینم هر مردمکش را فلکی می‌بینم

2 ای احول اگر یکی دو می‌بینی تو بر عکس تو من دو را یکی می‌بینم

1 هله هش دار که در شهر دو سه طرارند که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

2 دو سه رندند که هشیاردل و سرمستند که فلک را به یکی عربده در چرخ آرند