1 هر آنچه بود ندارد وجود اوست عبث چو جامه را نبود تار و پود اوست عبث

2 به بزم نغمه سرایان چو کاسهٔ طنبور سری که عشق ندارد سرود اوست عبث

3 چو نیست روشنئی در دل آن گلست نه دل چو پرتوی ندهد شمع دود اوست عبث

4 فغان چه سود دهد چون گمان وصلی نیست ندارد آنکه امیدی سرود اوست عبث

5 چو زاهد از پی جنت ثنای حق گوید ثنای حق نبود آن درود اوست عبث

6 چو در دلش نبود نور عشق و آه کشد چو چرب تر بود آن خشک و دود اوست عبث

7 اگر نه پختگی عاشقان غرض باشد کجا جهنم و مؤمن درود اوست عبث

8 اگر بدل نرسد دم بدم زحق فیضی نعیم هشت بهشت و خلود اوست عبث

9 برای سنگدلان خون دل مریز ای فیض بکوه هر که برد لعل جود اوست عبث