1 چه لازم است درین عرصه عجز کیش برآیی تعیّن است‌ کمی هم مباد بیش برآیی

2 ز سیر غنچه و گل زخمی هوس نتوان شد خوش آنکه غوطه زنی در دل و ز ریش برآیی

3 به قد شعله ز آتش دمد کلاه شکستن تو هم بناز به خود هر قدر به خویش برآیی

4 بهشت عافیتت گوشهٔ دل‌ست مبادا چو اشک آبله‌ای بر هزار نیش برآیی

5 بس است جرات نظاره ننگ مشرب الفت به‌ گرد حسن مگرد آنقدرکه ریش برآیی

6 سراغ امن ندارد غبار شهرت عنقا ز خلق آنهمه واپس مرو که پیش برآیی

7 فریب‌کسوت وهمت ره یقین زده بیدل ز رنگ خویش برآ تا به رنگ خویش برآیی