این از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2793

1 این چه چتر است این که بر ملک ابد برداشتی یادآوری جهان را ز آنک در سر داشتی

2 زلف کفر و روی ایمان را چرا درساختی ز آنک قصد مؤمن و ترسا و کافر داشتی

3 جان همی‌تابید از نور جلالت موج موج ز آنک تو در بحر جان دریا و گوهر داشتی

4 پیش حیرتگاه عشقت جمله شیران در طلب بس که لرزیدند و افتادند و تو برداشتی

5 هم تو جان را گاه مسکین و اسیر انداختی هم تواش سلطان و شاهنشاه و سنجر داشتی

6 صد هزاران را میان آب دریا سوختی صد هزاران را میان آتشی تر داشتی

7 در یکی جسم طلسم آدمی اندر نهان ای بسی خورشید و ماه و چرخ و اختر داشتی

8 در چنین جسم چو تابوتی میان خون و خاک این شهید روح را هر لحظه خوشتر داشتی

9 آفتابا پیش تو هر ذره‌ای کو شکر کرد مر دهان شکر او را پر ز شکر داشتی

10 از نمک‌های حیاتت این وجود مرده را تازه و خوش بو چو ورد و مشک و عنبر داشتی

11 شمس تبریزی ز عشقت من همه زر می‌زنم ز آنک تو بالا و پست عشق پرزر داشتی