از از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2594

1 از مرگ چه اندیشی چون جان بقا داری در گور کجا گنجی چون نور خدا داری

2 خوش باش کز آن گوهر عالم همه شد چون زر ماننده آن دلبر بنما که کجا داری

3 در عشق نشسته تن در عشرت تا گردن تو روی ترش با من ای خواجه چرا داری

4 در عالم بی‌رنگی مستی بود و شنگی شیخا تو چو دلتنگی با غم چه هواداری

5 چندین بمخور این غم تا چند نهی ماتم همرنگ شو آخر هم گر بخشش ما داری

6 از تابش تو جانا جان گشت چنین دانا بسم الله مولانا چون ساغرها داری

7 شمس الحق تبریزی چون صاف شکرریزی با تیره نیامیزی چون بحر صفا داری