چه گویم زان فقیری از اقبال لاهوری ارمغان حجاز 67

1 ای که مثل گل ز گل بالیده‌ای تو هم از بطن خودی زائیده‌ای

2 از خودی مگذر بقا انجام باش قطره‌ای می باش و بحر آشام باش

1 بپای خود مزن زنجیر تقدیر ته این گنبد گردان رهی هست

2 اگر باور نداری خیز و دریاب که چون پا وا کنی جولانگهی هست

1 دوام ما ز سوز ناتمام است چو ماهی جز تپش بر ما حرام است

2 مجو ساحل که در آغوش ساحل تپید یک دم و مرگ دوام است

1 مثل آئینه مشو محو جمال دگران از دل و دیده فرو شوی خیال دگران

2 آتش از ناله مرغان حرم گیر و بسوز آشیانی که نهادی به نهال دگران