ز سوز عشق چه هنگامه فغان بندیم از کلیم غزل 468

1 ز سوز عشق چه هنگامه فغان بندیم چو شمع کشته ازین ماجرا زبان بندیم

2 نهال سرکش گل بیوفا و لاله دو رو درین چمن به چه امید آشیان بندیم

3 دمیکه ما گره از کار عیش بگشائیم خیال بوسه بر آن خاک آستان بندیم

4 متاع خانه دل آنچنان بیغما رفت دری نماند که بر روی دشمنان بندیم

5 هزار شکوه یکی کردم و کسی نشنید گذشت آنکه ز یک حرف داستان بندیم

6 گره به موی چو افتاد باز نگشاید غنیمت است بیا دل در آن میان بندیم

7 کلیم سایه شاه‌جهان چو بر سر ماست به پشت چرخ دگر دست کهکشان بندیم