1 ز دنیا چه‌گیرد اگر مردگیرد مگر دامن همت فردگیرد

2 خجل می‌روم از زیانگاه هستی عدم تا چه از من ره‌آوردگیرد

3 عرق دارد آیینه از شرم رنگم بگو تا گلاب از گل زرد گیرد

4 تن‌آسان اقبال بخت سیاهم حیا بایدم سایه‌ پرورد گیرد

5 عبث لطمه‌فرسای موت و حیاتم فلک تاکی‌ام مهرهٔ نردگیرد

6 شب قانعان از سحر می‌هراسد مبادا سواد وفا گرد گیرد

7 به خاکم فرو برد امدادگردون کم ازپاست دستی‌که نامردگیرد

8 ز بس یأس در هم شکسته‌ست رنگم گر آیینه‌گیرم دلم دردگیرد

9 ازبن باغ عبرت نجوشید بیدل دماغی ‌که بوی دل سرد گیرد