مرا که روی (تو) باید بگلستان از سیف فرغانی غزل 400

1 مرا که روی (تو) باید بگلستان چه کنم ز باغ و سبزه چه آید، ببوستان چه کنم

2 گرم ز صحبت جانان بآستین رانند نهاده ام سر خدمت بر آستان، چه کنم

3 چو دل نباشد و دلبر بود بدست خوشست کنون که دلبر و دل رفت این زمان چه کنم

4 هر آنچه طاقت من بود کردم اندر عشق ولی ز دوست صبوری نمی توان، چه کنم

5 دلم بخواست که جان را فدای دوست کند ولیک لایق آن دوست نیست جان، چه کنم

6 بخواست جان ز من و باز گفت بخشیدم مرا چو سود ندارد ترا زیان، چه کنم

7 چو گفتمش که بیا نزد من زمانی، گفت که من بحکم رقیبانم ای فلان، چه کنم

8 گرم بدست فتد آن شکرستان روزی زمن مپرس که با آن لب و دهان چه کنم

9 شکایتم ز فراق وی اختیاری نیست ولی خموش نمی ماندم زبان، چه کنم

10 ز کوی او نروم همچو سیف فرغانی بباغ کردم بهر گل آشیان، چه کنم

11 بیاد جانان تا زنده ام همین گویم مرا که (روی تو) باید بگلستان چه کنم