دگر بهار چمن را چه دلگشا کردست از کلیم غزل 142

1 دگر بهار چمن را چه دلگشا کردست شکوفه بر سر سبزه نثارها کردست

2 چمن زلاله و گل آنچنان که آب روان اگر گذشته، از آن روی بر قفا کردست

3 چنینکه چوب قفس پر گلست بلبل را غریب ساخته صیادش ار رها کردست

4 نه از ترانه بلبل شکفته گل در باغ که بره کسب هوا غنچه سینه وا کردست

5 چه عقده ها که ز خاطر گشود غنچه گل بهار بین که گره را گره گشا کردست

6 چوبی می است از آن ساغر سفالین به چه شد که نرگس جام خود از طلا کردست

7 هر آن نهال که از برگ دست بردارد بهار گلشن کشمیر را دعا کردست

8 بحیرتم ز هوایش ببین که در یک طبع هزار رنگ تلون چگونه جا کردست

9 بیادگار هوا را زهر گلی رنگیست برنگ هر یک از آن جلوه ای جدا کردست

10 درین بهار کلیم آنکه هست قدرشناس برای خار سرانجام رونما کردست