چه روی و موی و بناگوش و خط از سعدی شیرازی غزل 477

1 چه روی و موی و بناگوش و خط و خال است این چه قد و قامت و رفتار و اعتدال است این

2 کسی که در همه عمر این صفت مطالعه کرد به دیگری نگرد یا به خود محال است این

3 کمال حسن وجودت ز هر که پرسیدم جواب داد که در غایت کمال است این

4 نماز شام به بام ار کسی نگاه کند دو ابروان تو گوید مگر هلالست این

5 لبت به خون عزیزان که می‌خوری لعل است تو خود بگوی که خون می‌خوری حلال است این

6 چنان به یاد تو شادم که فرق می‌نکنم ز دوستی که فراق است یا وصال است این

7 شبی خیال تو گفتم ببینم اندر خواب ولی ز فکر تو خواب آیدم خیال است این

8 درازنای شب از چشم دردمندان پرس عزیز من که شبی یا هزار سال است این

9 قلم به یاد تو در می‌چکاند از دستم مداد نیست کز او می‌رود زلال است این

10 کسان به حال پریشان سعدی از غم عشق زنخ زنند و ندانند تا چه حال است این