طبیب من چه شد گر مهربان نیست؟ از قدسی مشهدی غزل 110

1 طبیب من چه شد گر مهربان نیست؟ من بیمار را پروای جان نیست

2 غرور خضر، عاشق برنتابد محبت کم ز عمر جاودان نیست

3 نمی‌جوشند با هم ناتوانان که با هم، موی را خون در میان نیست

4 به بیماری سپردم تن چو نرگس که در عالم طبیب مهربان نیست

5 ندارم بهره‌ای از مومیایی شکست دل شکست استخوان نیست

6 جهان چون بود و نابودش مساوی‌ست چرا گوید کسی کاین هست و آن نیست

7 چنان افسرده خواهد روزگارم که پنداری مرا در جسم جان نیست