1 بلا‌کشان محبت‌ گل چه نیرنگند شکسته‌اند به رنگی‌ که عالم رنگند

2 چه شیشه و چه پری خانه‌زاد حیرت ماست به آرمیدگی دل‌که بیخودان سنگند

3 ز عیب‌پوی ابنای روزگار مپرس یکی‌گر آینه پرداخت دیگران زنگند

4 فریب صلح مخور ازگشاده‌رویی خلق که تنگ حوصلیگیهای عرصهٔ جنگند

5 به وادیی ‌که طلب نارسای مفصد اوست بهوش باش ‌که منزل‌ رسیدن لنگند

6 نوای پرده ی بیتابی نفس این است که عافیت‌طلبان سخت غفلت آهنگند

7 تو هر شکست‌ که خواهی به دوش ما بربند وفا سرشته حریفان طبیعت رنگند

8 ز وهم بر سر مینای خود چه می‌لرزی شنو ز شیشه‌گران در شکستن سنگند

9 به بستن مژه انجام‌کار شد معلوم که آب آینه‌ها جمله طعمهٔ زنگند

10 حباب نیم‌نفس با نفس نمی‌سازد ز خود تهی‌شدگان بر خود اینقدر تنگند

11 ز خلق آنهمه بیگانه نیستی بیدل تو هرزه‌فکری و این قوم عالم بنگند