چه خوشست از تو گاهی مژه از طبیب اصفهانی غزل 134

1 چه خوشست از تو گاهی مژه نیم باز کردن بتلافی تغافل نگهی بناز کردن

2 نتوان چو فاش از تو سر شکوه باز کردن من و محرمی و کنجی بنهفته راز کردن

3 چه تمتع است ما را ز تو ای نهال سرکش که بمیوه تو دستی نتوان دراز کردن

4 مکن احتراز از من که بروی عشقبازان در وصل چون گشادی نسزد فراز کردن

5 مگزین جدائی از وی که طبیب خسته دل را چو بدام هر بستی سمتست باز کردن