عجب دلتنگ و غمخوارم، ز حد بگذشت تیمارم از منوچهری دیوان اشعار 12

1 هنگام بهارست و جهان چون بت فرخار خیز ای بت فرخار، بیار آن گل بی‌خار

2 آن گل که مر او را بتوان خورد به خوشی وز خوردن آن روی شود چون گل بربار

1 می ده پسرا! برگل، گل چون مل و مل چون گل خوشبوی ملی چون گل، خودروی گلی چون مل

2 مل رفت به سوی گل، گل رفت به سوی مل گل بوی ربود از مل، مل رنگ ربود از گل

1 آمد شب و از خواب مرا رنج و عذابست ای دوست بیار آنچه مرا داروی خوابست

2 چه مرده و چه خفته که بیدار نباشی آن را چه دلیل آری و این را چه جوابست