چه حاجت طول از اقبال لاهوری ارمغان حجاز 390

1 زمانه باز برافروخت آتش نمرود که آشکار شود جوهر مسلمانی

2 بیا که پرده ز داغ جگر بر اندازیم که آفتاب جهانگیر شد ز عریانی

1 دی شیخ با چراغ همی‌گشت گرد شهر کز دام و دد ملولم و انسانم آرزوست

2 زاین همرهان سست‌عناصر دلم گرفت شیر خدا و رستم دستانم آرزوست

1 هر که پیمان با هوالموجود بست گردنش از بند هر معبود رست

2 مؤمن از عشق از مؤمنست عشق را ناممکن ما ممکن است

1 مثل آئینه مشو محو جمال دگران از دل و دیده فرو شوی خیال دگران

2 آتش از ناله مرغان حرم گیر و بسوز آشیانی که نهادی به نهال دگران