چه خوش صحرا که از اقبال لاهوری ارمغان حجاز 53

1 نیست در خشک و تر بیشهٔ من کوتاهی چوب هر نخل که منبر نشود دارکنم

2 راه شب چون مهر عالمتاب زد گریهٔ من بر رخ گل ، آب زد

1 در جهان کیف و کم گردید عقل پی به منزل برد از توحید عقل

2 ورنه این بیچاره را منزل کجاست کشتی ادراک را ساحل کجاست

1 زمانه باز برافروخت آتش نمرود که آشکار شود جوهر مسلمانی

2 بیا که پرده ز داغ جگر بر اندازیم که آفتاب جهانگیر شد ز عریانی

1 مثل آئینه مشو محو جمال دگران از دل و دیده فرو شوی خیال دگران

2 آتش از ناله مرغان حرم گیر و بسوز آشیانی که نهادی به نهال دگران