چه لطف بود که ناگاه رَشحِهٔ از حافظ شیرازی غزل 93

1 چه لطف بود که ناگاه رَشحِهٔ قَلَمَت حقوقِ خدمتِ ما عرضه کرد بر کرمت

2 به نوکِ خامه رقم کرده‌ای سلامِ مرا که کارخانهٔ دوران مباد بی رَقَمَت

3 نگویم از منِ بی‌دل به سهو کردی یاد که در حسابِ خرد نیست سهو بر قَلَمَت

4 مرا ذلیل مگردان به شکرِ این نعمت که داشت دولتِ سرمد عزیز و محترمت

5 بیا که با سرِ زلفت قرار خواهم کرد که گر سَرَم برود برندارم از قدمت

6 ز حالِ ما دلت آگه شود مگر وقتی که لاله بردمد از خاکِ کشتگانِ غمت

7 روانِ تشنهٔ ما را به جرعه‌ای دریاب چو می‌دهند زُلالِ خِضِر ز جامِ جَمَت

8 همیشه وقتِ تو ای عیسیِ صبا خوش باد که جانِ حافظِ دلخسته زنده شد به دَمَت