چه لطف بود که ناگاه رَشحِهٔ قَلَمَت
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
1 چه لطف بود که ناگاه رَشحِهٔ قَلَمَت حقوقِ خدمتِ ما عرضه کرد بر کرمت
2 به نوکِ خامه رقم کرده‌ای سلامِ مرا که کارخانهٔ دوران مباد بی رَقَمَت
3 نگویم از منِ بی‌دل به سهو کردی یاد که در حسابِ خرد نیست سهو بر قَلَمَت
4 مرا ذلیل مگردان به شکرِ این نعمت که داشت دولتِ سرمد عزیز و محترمت
5 بیا که با سرِ زلفت قرار خواهم کرد که گر سَرَم برود برندارم از قدمت
6 ز حالِ ما دلت آگه شود مگر وقتی که لاله بردمد از خاکِ کشتگانِ غمت
7 روانِ تشنهٔ ما را به جرعه‌ای دریاب چو می‌دهند زُلالِ خِضِر ز جامِ جَمَت
8 همیشه وقتِ تو ای عیسیِ صبا خوش باد که جانِ حافظِ دلخسته زنده شد به دَمَت
معنی شعر:
بخت و اقبال به تو روی آورده است، دیگر دروان ادبار و بدختی به پایان آمد، به شکرانه این روزگار سعید دیگران را از کرم و رادی خود بهرمند کن و خدا را شاکر باش.