چه شد آستان حضور دل ‌که از بیدل دهلوی غزل 2729

1 چه شد آستان حضور دل ‌که تو رنج دیر و حرم کشی به جریدهٔ سبق وفا نزدی رقم‌ که قلم‌ کشی

2 به قبول صورت بی اثر مکش انفعال فسردگی چه قدر مصور عبرتی‌ که چو سنگ بار صنم‌ کشی

3 رمقی‌ست فرصت مغتنم به هوس فسون امل مدم چو حباب سعی‌کمی مدان‌که نفس به پیکر خم‌کشی

4 کسی ازپری‌که مگس‌کشد ز چه ننگ دام و قفس‌کشد غم ساغری‌که هوس‌کشد به دماغ سوخته‌کم‌کشی

5 به خیال غربت وهم و ظن‌، مپسند دوریت از وطن عرق‌ست حاصل علم و فن‌که خمار یاد عدم ‌کشی

6 اگرت دلیل ره وفا به مروتی‌کند آشنا به زمین نیفکنی از حیا به رهی‌ که خار قدم‌ کشی

7 به یقین معرفت آگهان زتفکرت نبرم‌گمان چوکشف مگر به خیال نان بروی و سر به شکم‌کشی

8 به برت ز جوهرآینه ورقی‌ست نسخه طراز دل سیه است نامه اگر همه نفسی به جای رقم‌کشی

9 اگر از تردد بی‌اثر نرسی به منصب بال و پر چو نهال صبرکن آنقدرکه ز پای خفته علم‌کشی

10 ندمید صبحی ازاین چمن‌که نبست صورت شبنمی حذر از مآل ترددی‌که نفس گدازی و نم کشی

11 من زار بیدل ناتوان نی‌ام آنقدر به دلت گران که چو بوی‌گل دم امتحان به ترازوی نفسم‌کشی