1 ما نقد جان بگوشه ی میخانه برده ایم دل را بچشم و غمزه ی ساقی سپرده ایم

2 چون در حریم میکده مستان نوا کنند ما هم برآوریم صدایی نمرده ایم

3 در اشک ما مبین بحقارت که این شراب از پرده های دیده ی روشن فشرده ایم

4 پیکان آبدار ز تیر و کمان چرخ دلخواه تر ز قطره ی باران شمرده ایم

5 از بسکه خورده ایم فرو آتش نهان مردم گمان برند که آبی فسرده ایم

6 ما آن درخت بادیه خیزیم ای صبا کز تندباد حادثه صد زخم خورده ایم

7 صدره باشک گرم فغانی و برق آه نقش خودی ز صفحه ی خاطر سترده ایم