1 همه عمر با تو قدح زدیم و نرفت رنج خمارما چه قیامتی‌که نمی‌رسی زکنار ما به‌کنار ما

2 چو غبار ناله به نیستان نزدیم‌گامی از امتحان که ز خودگذشتن مانشد به‌هزارکوچه‌دچارما

3 چقدر ز خجلت مدعا زده‌ایم بر اثر غنا که چورنگ دامن خاک‌هم نگرفت خون شکارما

4 همه‌را به‌عالم بخودی قدحی‌ست از می عافیت سر و برگ‌گردش رنگ ببین چه خطی‌کشد به‌حصار ما

5 دل ناتوان به‌کجا برد الم تردد عاجزی که چو سبحه هرقدم اوفتد به هزار آبله‌کار ما

6 به سواد نسخهٔ نیستی نرسید مشق تأملت قلمی به خاک سیاه زن بنویس خط غبار ما

7 صف رنگ لاله بهم‌شکن‌، می جام‌گل به‌زمین فکن به بهار دامن ناز زن ز حنای دست نگار ما

8 به رکاب عشرت پرفشان نزدیم دست تظلمی به غبار می‌رود آرزو نکشیده دامن یار ما

9 نه به دامنی ز حیا رسد نه به دستگاه دعا رسد چورسد به نسبت پا رسدکف دست آبله‌دار ما

10 چو خوش است عمر سبک عنان‌گذرد ز ما و من آنچنان که چو صبح در دم امتحان نفتد بر آینه بار ما

11 چمن طبیعت بیدلم ادب آبیار شکفتگی زده است ساغررنگ وبو به دماغ غنچه بهار ما