از روز ازل می خور و رندانه از حکیم سبزواری غزل 140

1 از روز ازل می خور و رندانه سرشتیم برجبهه بجز قصّهٔ عشقت ننوشتیم

2 زاهد تو بما دعوت فردوس مفر ما ما باغ بهشت از پی دیدار بهشتیم

3 از عشق نکوهش منما خسته دلان را کز خامهٔ صنعیم چه زیبا و چه زشتیم

4 جامی بکف آرید و بنوشید عزیزان فرداست که بر تارک خم ماهمه خشتیم

5 اندر طلبت گه بحرم گاه بدیریم گه معتکف مسجد و گاهی بکنشتیم

6 دادند نخستین چو بما کلک دبیری غیر از الف قد تو بردل ننوشتیم

7 شد حلهٔ دارا به برو برد یمانی درکارگه فقر هر آن رشته که رشتیم

8 چون رشته شدم بلکه شوم زال خریدار خود طرف نبستیم از این رشته که رشتیم

9 کی برخوری اسرار ز خاری که نشاندیم کی خرمنی اندوزی از این تخم که کشتیم

10 اسرار دل اسرار سراز سد ره بر آورد باری درویدیم هر آن تخم که کشتیم