مائیم که آئینهٔ روی شاهیم از حکیم سبزواری رباعی 7

1 شبی دارم دراز و تیره همچون تار گیسویت دلی دارم پریشان همچو موی عنبرین بویت

2 ز مژگان خارها درجویبار دیدگان بستم که ماندلخت دل وزصاف اشک آبی زنم کویت

1 دوش بگوشم رساند نکتهٔ غیبی سروش غبغب ساقی ببوس قرقف باقی بنوش

2 در همه جا با همه دیده بدلدار دوز از غم عشقش بگو در ره وصلش بکوش

1 ای نقش چکل چوگل محدث لم تحلف ان تفی و تحنث

2 از هجر رخ تو تلخ کامم عن منطق المنی تحدث