در گرد غربت آینه دار خودیم از غالب دهلوی غزل 33

1 در گرد غربت آینه دار خودیم ما یعنی ز بیکسان دیار خودیم ما

2 دیگر ز ساز بیخودی ما صدا مجوی آوازی از گسستن تار خوردیم ما

3 از بس که خاطر هوس گل عزیز بود خون گشته ایم و باغ و بهار خودیم ما

4 ما جمله وقف خویش و دل ما ز ما پرست گویی هجوم حسرت کار خودیم ما

5 از جوش قطره همچو سرشک آب گشته ایم اما همان به جیب و کنار خودیم ما

6 مشت غبار ماست پراگنده سو به سو یارب به دهر در چه شمار خودیم ما؟

7 با چون تویی معامله بر خویش منت است از شکوه تو شکرگزار خودیم ما

8 روی سیاه خویش ز خود هم نهفته ایم شمع خموش کلبه تار خودیم ما

9 در کار ماست ناله و ما در هوای او پروانه چراغ مزار خودیم ما

10 خاک وجود ماست به خون جگر خمیر رنگینی قماش غبار خودیم ما

11 هر کس خبر ز حوصله خویش می دهد بدمستی حریف و خمار خودیم ما

12 تار نگاه پیرو ما سلک گوهرست رفتار پای آبله دار خودیم ما

13 غالب چو شخص و عکس در آیینه خیال با خویشتن یکی و دوچار خودیم ما