ما در خلوت به روی خلق ببستیم از سعدی شیرازی غزل 434

1 ما در خلوت به روی خلق ببستیم از همه بازآمدیم و با تو نشستیم

2 هر چه نه پیوند یار بود بریدیم وآنچه نه پیمان دوست بود شکستیم

3 مردم هشیار از این معامله دورند شاید اگر عیب ما کنند که مستیم

4 مالک خود را همیشه غصه گدازد ملک پری پیکری شدیم و برستیم

5 شاکر نعمت به هر طریق که بودیم داعی دولت به هر مقام که هستیم

6 در همه چشمی عزیز و نزد تو خواریم در همه عالم بلند و پیش تو پستیم

7 ای بت صاحب دلان مشاهده بنمای تا تو ببینیم و خویشتن نپرستیم

8 دیده نگه داشتیم تا نرود دل با همه عیاری از کمند نجستیم

9 تا تو اجازت دهی که در قدمم ریز جان گرامی نهاده بر کف دستیم

10 دوستی آن است سعدیا که بماند عهد وفا هم بر این قرار که بستیم