1 ما زنده به نور کبریاییم بیگانه و سخت آشناییم

2 نفس است چو گرگ لیک در سر بر یوسف مصر برفزاییم

3 مه توبه کند ز خویش بینی گر ما رخ خود به مه نماییم

4 درسوزد پر و بال خورشید چون ما پر و بال برگشاییم

5 این هیکل آدم است روپوش ما قبله جمله سجده‌هاییم

6 آن دم بنگر مبین تو آدم تا جانت به لطف دررباییم

7 ابلیس نظر جدا جدا داشت پنداشت که ما ز حق جداییم

8 شمس تبریز خود بهانه‌ست ماییم به حسن لطف ماییم

9 با خلق بگو برای روپوش کو شاه کریم و ما گداییم

10 ما را چه ز شاهی و گدایی شادیم که شاه را سزاییم

11 محویم به حسن شمس تبریز در محو نه او بود نه ماییم