چشم پوشیدیم و برما و من از بیدل دهلوی غزل 2349

1 چشم پوشیدیم و برما و من استغنا زدیم از مژه بر هم زدن بر هر دو عالم پا زدیم

2 وحدت آغوش وداع اعتبارات است و بس فرع تا با اصل جوشد شیشه بر خارا زدیم

3 ذوق آزادی قسم بر مشرب ما می‌خورد خاک ما چندان پریشان شد که بر صحرا زدیم

4 نسخهٔ اسباب از مضمون دل بستن تهی است انتخابی بود نومیدی کزین اجزا زدیم

5 حیرت‌آباد است اینجا کو قدم برداشتن اینقدرها بس که دامان مژه بالا زدیم

6 بوی می صد شعله رسوا شد که با صبح الست یک شرر چشمک به روی پنبهٔ مینا زدیم

7 بسکه بی‌تعداد شد ساز مقامات کرم چون نوای سایلان ما نیز بر درها زدیم

8 هیچ آشوبی به درد غفلت امروز نیست شد قیامت آشکار آن دم‌ که بر فردا زدیم

9 ای تمنا نسخه‌ها نذر توّهم‌ کن‌ که ما مسطری بر صفحه از موج پر عنقا زدیم

10 حسرت اسباب و برق بی‌نیازی عالمیست دل تغافل آتشی افروخت بر دنیا زدیم

11 پیشتر ز آشوب‌ کثرت وحدتی هم بوده است یاد آن موجی ‌که ما بیرون این دریا زدیم

12 شام غفلت ‌گشت بیدل پردهٔ صبح شعور بسکه عبرت سرمه‌ها در دیدهٔ بینا زدیم