ما در مقام صبر فشردیم گام از وحشی بافقی غزل 245

1 ما در مقام صبر فشردیم گام خویش یک گام آن‌طرف ننهیم از مقام خویش

2 این مرغ تنگ حوصله را دانه‌ای بس است صیاد ما به دانه چه آراست دام خویش

3 فارغ نشین که حسن به هر جا که جلوه کرد مخصوص هیچکس نکند لطف عام خویش

4 دل شد کبوتر لب بامی که سد رهش سازند دور و باز نشیند به بام خویش

5 وحشی رمیده‌ایست که رامش کسی نساخت آهوی دشت را نتوان ساخت رام خویش