ما رشتهٔ سازیم مپرس از ادب از بیدل دهلوی غزل 182

1 ما رشتهٔ سازیم مپرس از ادب ما صد نغمه سرودیم ونشد بازلب ما

2 چون مردمک‌، آیینهٔ جمعیت نوریم در دایرهٔ صبح نشسته‌ست شب ما

3 بیتابی دل آتش سودای‌که دارد تبخال به خورشید رسانده‌ست تب ما

4 هستی چوعدم زین من و ما هیچ ندارد بی‌نشئه بلند است دم؟غ طرب ما

5 ابرام تک و تاز غباریم درین دشت جانی‌که نداریم چه؟د به لب ما

6 چون ذره پراکندگی انشای ظهوریم جزما نقطی‌کوک؟ر‌د منتخب ما

7 تا معنی اسرار پری فاش توان خواند مکتوب به‌کهسار؟رید زحلب ما

8 گمگشتهٔ تحقیق خود آوارهٔ وهم است ما را بگذارید به درد طلب ما

9 نی قابل عجزیم نه مقبول تعین ازننگ به آدم‌که رساند نسب ما

10 پیداست‌که جز صورت عنقا چه نماید آیینه ندارد دل بیدل لقب ما