باز از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1272

1 باز فرود آمدیم بر در سلطان خویش بازگشادیم خوش بال و پر جان خویش

2 باز سعادت رسید دامن ما را کشید بر سر گردون زدیم خیمه و ایوان خویش

3 دیده دیو و پری دید ز ما سروری هدهد جان بازگشت سوی سلیمان خویش

4 ساقی مستان ما شد شکرستان ما یوسف جان برگشاد جعد پریشان خویش

5 دوش مرا گفت یار چونی از این روزگار چون بود آن کس که دید دولت خندان خویش

6 آن شکری را که هیچ مصر ندیدش به خواب شکر که من یافتم در بن دندان خویش

7 بی‌زر و سر سروریم بی‌حشمی مهتریم قند و شکر می‌خوریم در شکرستان خویش

8 تو زر بس نادری نیست کست مشتری صنعت آن زرگری رو به سوی کان خویش

9 دور قمر عمرها ناقص و کوته بود عمر درازی نهاد یار به دوران خویش

10 دل سوی تبریز رفت در هوس شمس دین رو رو ای دل بجو زر به حرمدان خویش