تا میکش و جوهر دو سخنور از غالب دهلوی رباعی 88

1 در هجر طرب بیش کند تاب و تبم را مهتاب، کف مار سیاه ست شبم را

2 آوخ که چمن جستم و گردون عوض گل در دامن من ریخته پای طلبم را

1 به وادیی که در آن خضر را عصا خفته ست به سینه می سپرم ره اگر چه پا خفته ست

2 بدین نیاز که با تست ناز می رسدم گدا به سایه دیوار پادشا خفته ست

1 ای خداوند خردمند و جهان داور دانا وی به نیروی خرد بر همه کردار توانا

2 ای به رفتار و به دیدار ز زیبائی و خوبی سرو نوخاسته آسا مه ناکاسته مانا