ما امید از طاعت و چشم از از سعدی شیرازی غزل 1105

1 ما امید از طاعت و چشم از ثواب افکنده‌ایم سایهٔ سیمرغ همت بر خراب افکنده‌ایم

2 گر به طوفان می‌سپارد یا به ساحل می‌برد دل به دریا و سپر بر روی آب افکنده‌ایم

3 محتسب گر فاسقان را نهی منکر می‌کند گو بیا کز روی مستوری نقاب افکنده‌ایم

4 عارف اندر چرخ و صوفی در سماع آورده‌ایم شاهد اندر رقص و افیون در شراب افکنده‌ایم

5 هیچکس بی دامنی تر نیست لیکن پیش خلق باز می‌پوشند و ما بر آفتاب افکنده‌ایم

6 سعدیا پرهیزکاران خودپرستی می‌کنند ما دهل در گردن و خر در خلاب افکنده‌ایم

7 رستمی باید که پیشانی کند با دیو نفس گر بر او غالب شویم افراسیاب افکنده‌ایم