باد گلبوی سحر خوش می‌وزد از سعدی شیرازی غزل 1104

1 باد گلبوی سحر خوش می‌وزد خیز ای ندیم بس که خواهد رفت بر بالای خاک ما نسیم

2 ای که در دنیا نرفتی بر صراط مستقیم در قیامت بر صراطت جای تشویش است و بیم

3 قلب زر اندوده نستانند در بازار حشر خالصی باید که بیرون آید از آتش سلیم

4 عیبت از بیگانه پوشیده‌ست و می‌بیند بصیر فعلت از همسایه پنهان است و می‌داند علیم

5 نفس پروردن خلاف رای دانشمند بود طفل خرما دوست دارد صبر فرماید حکیم

6 راه نومیدی گرفتم رحمتم دل می‌دهد کای گنه‌کاران هنوز امید عفو است از کریم

7 گر بسوزانی خداوندا جزای فعل ماست ور ببخشی رحمتت عام است و احسانت قدیم

8 گر چه شیطان رجیم از راه انصافم ببرد همچنان امید می‌دارم به رحمان رحیم

9 آن که جان بخشید و روزی داد و چندین لطف کرد هم ببخشاید چو مشتی استخوان باشم رمیم

10 سعدیا بسیار گفتن عمر ضایع کردن است وقت عذر آوردن است استغفرالله العظیم