ز خویش دست نداریم هرچه بادا از فیض کاشانی غزل 222

1 ز خویش دست نداریم هرچه بادا باد سری ز پوست بر آریم هرچه بادا باد

2 اگر چه تخم محبت بلا ببار آرد ببوم سینه بکاریم هرچه بادا باد

3 گذر کنیم ز جان و جهان بدوست رسیم ز پوست مغز بر آریم هرچه بادا باد

4 رهی که دیده‌وران پر خطر نشان دادند بدیده ما بسپاریم هرچه بادا باد

5 اگر چه گریهٔ ما را نمیخرند بهیچ ز دیده اشک بباریم هرچه بادا باد

6 اگر چه قابل عزت نه‌ایم از ره عجز بر آستانش بزاریم هرچه بادا باد

7 بقصد دشمن پنهان خویشتن دستی ز آستین بدر آریم هرچه بادا باد

8 کنیم محو ز خود نقش خود نگار نگار بلوح سینه نگاریم هرچه بادا باد

9 چو فیض بر سر خاک اوفتیم پیش از مرگ عزای خویش بداریم هرچه بادا باد