نانوردیم و خوار و این نه شگفت از کسایی مروزی دیوان اشعار 10

1 گر در عمری شبی به ما پردازد وین جان به لب رسیده را بنوازد

2 لب بر لب او نهشته ، ناگه خورشید با تیغ کشیده بر سر ما تازد

1 دو گوش سخت کن و بیهده سخن مشنو مباش رنجه که ایشان بسند گوش سرای

2 به خارپشت نگه کن که از درشتی موی به پوست او نکند طمع پوستین پیرای

1 دل شاد دار و پند کسایی نگاه دار یک چشمزد جدا مشو از رطل و از تفاغ