از از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 4

1 از خدا جوییم توفیق ادب بی‌ادب محروم گشت از لطف رب

2 بی‌ادب تنها نه خود را داشت بد بلک آتش در همه آفاق زد

3 مایده از آسمان در می‌رسید بی‌شری و بیع و بی‌گفت و شنید

4 درمیان قوم موسی چند کس بی‌ادب گفتند کو سیر و عدس

5 منقطع شد خوان و نان از آسمان ماند رنج زرع و بیل و داس‌مان

6 باز عیسی چون شفاعت کرد حق خوان فرستاد و غنیمت بر طبق

7 مائده از آسمان شد عائده چون که گفت انزل علینا مائده

8 باز گستاخان ادب بگذاشتند چون گدایان زله‌ها برداشتند

9 لابه کرده عیسی ایشان را که این دایمست و کم نگردد از زمین

10 بدگمانی کردن و حرص‌آوری کفر باشد پیش خوان مهتری

11 زان گدارویان نادیده ز آز آن در رحمت بریشان شد فراز

12 ابر بر ناید پی منع زکات وز زنا افتد وبا اندر جهات

13 هر چه بر تو آید از ظلمات و غم آن ز بی‌باکی و گستاخیست هم

14 هر که بی‌باکی کند در راه دوست ره‌زن مردان شد و نامرد اوست

15 از ادب پرنور گشته‌ست این فلک وز ادب معصوم و پاک آمد ملک

16 بد ز گستاخی کسوف آفتاب شد عزازیلی ز جرات رد باب