1 خلوت‌پرست گوشهٔ حیرانی خودیم یعنی نگاه دیدهٔ قربانی خودیم

2 ما را چو صبح باگل تعمیرکار نیست مشتی غبار عالم ویرانی خودیم

3 لاف بقا و زندگی رفته نازکیست لنگر فروش کشتی توفانی خودیم

4 موگشته‌ایم و نقش خیال تو مشق ماست حیران صنعت قلم مانی خودیم

5 پر هرزه بود چشم‌گشودن دین بساط چون شمع جمله اشک پشیمانی خودیم

6 جمعیت از غبار هوای رمیده است صبح جنون بهار پریشانی خودیم

7 چون اشک راز ما به هزار آب شسته‌اند آیینهٔ خجالت عریانی خودیم

8 خاک فسرده خواری جاوید می‌کشد عمریست پایمال تن‌آسانی خودیم

9 دیوار رنگ منع خرام بهار نیست ای خام فطرتان همه زندانی خودیم

10 بیدل چوگردباد ز آرام ما مپرس عمریست درکمند پرافشانی خودیم