ما را که نوای بی نوائیست از فیض کاشانی غزل 174

1 اگر فضل خدای ما بجنبش جا دهد ما را بعشق او دهیم از جان و دل فردوس اعلا را

2 بآب چشم و رنگ زرد و داع بندگی بر دل که در کاراست ما را نیست حاجت حقتعالی را

1 یکنفس بی یاد جانان بر نمی آید مرا ساعتی بی شور و مستی سرنمی آید مرا

2 سربسر گشتم جهانرا خشک وتر دیدم بسی جز جمال او بچشم تر نمی آید مرا

1 دمبدم دل ما را از الست پیغام است از بلی بلی جانرا تازه تازه اسلامست

2 خاص می نه پندارد کاین بروز اول بود بعد از آن سخن بگسست این عقیده عامست