ما بندگان ، اگر چه جداییم از درت از وطواط مقطع 67

1 شاها ، فلک عدوی ترا در عنا فگند وز صحن بوستان مرادش جدا فگند

2 افلاک دوستان ترا در طرب نشاند و ایام دشمنان ترا در عنا فگند

1 ای زمین را از رخت ، چون آسمان ، فرو بها بوسه ای را از لبت ملک زمین زیبد بها

2 یک زمان دو زلف را زان روی چون مه دور کن تا زمین را بیش گردد ز آسمان فرو بها

1 جانا، دلم ز فرقت تو خون همی شود و اندوه من ز عشق تو افزون همی شود

2 خون کرده ای دلم ، نه نخستین کسی منم کندر فراق تو دل او خون همی شود