عقلیم و طفل مکتب نادانی از اسیر شهرستانی غزل 791

1 عقلیم و طفل مکتب نادانی خودیم گنجیم و خانه زاد پریشانی خودیم

2 ما را به خاک رهگذری کرد روشناس در زیر بار منت پیشانی خودیم

3 طعن حسود بت پی آزار ما کم است در دیر هم گواه مسلمانی خودیم

4 اقبال آفتاب قناعت بلندتر چون ذره زیر سایه عریانی خودیم

5 دامن چه می زنی به میان در شکست ما ای سیل ما خود آفت ویرانی خودیم

6 حیرت ز بیزبانی ما روشناس شد رسوای عالم از غم پنهانی خودیم

7 دل را اسیر شکوه ای از راه برده بود ممنون بازگشت پشیمانی خودیم