ما را می کهنه باید و دیرینه از نعمت‌الله ولی رباعی 289

1 دُرد دردش خورده ام تا صاف درمان یافتم دل ز جان برداشتم تا وصل جانان یافتم

2 کار جمعی شد پریشان در هوای زلف او گرچه من جمعیت از زلف پریشان یافتم

1 قدمی نه در آ در این دریا عین ما جو به عین ما از ما

2 هر که با ما نشست از ما شد بلکه گر قطره بود شد دریا

1 هرچه مقصود تو است آن گردد هرچه گوئی چنین چنان گردد

2 آفتاب ار چه شب نهان گردد روز روشن چو شد عیان گردد