ما را دلیست سوخته آتش طلب از سیف فرغانی غزل 36

1 ما را دلیست سوخته آتش طلب آتش که دید پرتو او آب را سبب

2 زاشکم مدام سوزش دل در زیاد تست این آب هست هیزم آن آتش طلب

3 گر عاشقی بمیل سهر در دو چشم کش کحل کلام هر سحر از سرمه دان شب

4 ای غافلان ز عشق کفرتم بذنبکم وی عاشقان دوست اتیتم بما وجب

5 در وصف حسن دوست چو خواهی دهن گشود اول زبان عشق بیار و لب ادب

6 وآنگه هزار خوشه معنی طب ز جان کندر درون سنبله صورتست حب

7 ای سحر غمزهای ترا سامری غلام وی شکر حدیث ترا خامشی قصب

8 وی پایه ولای تو بالاترین مقام وی نسبت هوای تو عالیترین نسب

9 نارالله است عشق تو چون کوره جحیم شهرالله است روی تو همچون مه رجب

10 در آرزوی میوه باغ وصال تو هرگز نگشت غوره اومید ما عنب