آشفته دل خویش درین دار فنائیم از سلطان باهو غزل 42

1 آشفته دل خویش درین دار فنائیم بنمائی رخ خویش که مشتاق لقائیم

2 کس نیست چو ما بیدل در هجر تو ای یار مغموم درین عالم بافقر و فنائیم

3 با ما ستم و ظلم مکن جور و جفا را کوتاه بکن قصه که مهجور بماندیم

4 کس نیست که تدبیر کند سوز دل ما بیچاره که ما یار بجز یار بماندیم

5 ای دوست بسی نالم در هجر تو هیهات مجنون صفت آشفته و حیران بماندیم