ما گدای در فقریم و فلک بنده از صفای اصفهانی غزل 37

1 ما گدای در فقریم و فلک بنده ماست آفتاب آینه اختر تابنده ماست

2 چرخ را کوکبه کوکب و هنگامه هور جمع در دایره از نور پراکنده ماست

3 خضر و الیاس دو سر چشمه سر ازلند زنده از آب بقا آب بقا زنده ماست

4 هفت دریا نبود نیم بهای یم چشم این چه آبیست که در گوهر ارزنده ماست

5 بحر لؤلؤی قدم قطره نیسان حدوث آسمان مه نو پیرهن ژنده ماست

6 نعم کون درین کوی که مائیم فناست بیت معمور، دل از نقمه آگنده ماست

7 شمس در بیت شرف پست و دل ماست بلند شرف اینست که در طالع فرخنده ماست

8 خنده باغ بقا صورت باران فنا گریه ابر هیولای شکر خنده ماست

9 آب دست دل ما آب ده کشت بهشت تابش دوزخ ما آتش سوزنده ماست

10 پاکبازان قمار از لیم و غم عشق خانه پرداز و جهان سوز و گدازنده ماست

11 ابر با رحمت و بارنده باران وجود بحر با گوهر اندوخته شرمنده ماست

12 آندرختی که بهر کاخ بود شاخه او در خیابان جنان طوبی بالنده ماست

13 ما صفائیم که موسی کف و عیسی نفسیم معرفت نفحه شهود اژدر ارغنده ماست