شد صایب از این از واعظ قزوینی دیوان اشعار 43

1 ز پاس آشنایی، بهره نبود خلق عالم را نمک خوردن، چو زخم از هم جدا سازد دو همدم را

2 به گرمیهای ظاهر، چشم دلسوزی مدار از کس برای اهل ماتم، دل نسوزد شمع ماتم را

1 اگر در خواب بینم لنگر آن کوه تمکین را تهی ز آتش کند خواب گرانم سنگ بالین را

2 مصور می نماید خال و خطش خانه زین را مرصع می کند لعل لب او، جام زرین را

1 مده بافسر شاهی کلاه ترک و فنا را بسر چو ابر بهاری شناس بال هما را

2 درست نیست دورنگی میان ظاهر و باطن بگو شکسته نویسند، توبه نامه، ما را