گرم قبول کنی ور برانی از از سعدی شیرازی غزل 341

1 گرم قبول کنی ور برانی از بر خویش نگردم از تو و گر خود فدا کنم سر خویش

2 تو دانی ار بنوازی و گر بیندازی چنان که در دلت آید به رای انور خویش

3 نظر به جانب ما گر چه منت است و ثواب غلام خویش همی‌پروری و چاکر خویش

4 اگر برابر خویشم به حکم نگذاری خیال روی تو نگذارم از برابر خویش

5 مرا نصیحت بیگانه منفعت نکند که راضیم که قفا بینم از ستمگر خویش

6 حدیث صبر من از روی تو همان مثل است که صبر طفل به شیر از کنار مادر خویش

7 رواست گر همه خلق از نظر بیندازی که هیچ خلق نبینی به حسن و منظر خویش

8 به عشق روی تو گفتم که جان برافشانم دگر به شرم درافتادم از محقر خویش

9 تو سر به صحبت سعدی درآوری هیهات زهی خیال که من کرده‌ام مصور خویش

10 چه بر سر آید از این شوق غالبم دانی همانچه مورچه را بر سر آمد از پر خویش