گرم صدبار میرانی مدامت از حکیم سبزواری غزل 133

1 گرم صدبار میرانی مدامت مدح گو باشم اگر خون مرا ریزی که بازت خاک کو باشم

2 بخون آلودهٔ تیغ ویم همدم مده غسلم بدین تقریب شاید روز محشر سرخ روباشم

3 بملک عشق گر من بی سر و پایم مکن عیبم که در میدان عشقت بهرچوگان تو گوباشم

4 تن ار چون رشته سازم عشق آن یوسف کنم زیبد ولی چون زال غزال از خریداران او باشم

5 هوای آن بود بر سر که گیرم گلرخی در بر بروی سبزهٔ ساغر زنم بر طرف جوباشم

6 برآنم تا شود چنگم هم آواز ونیم دمساز بمیخانه نهم پا دست در دست سبو باشم

7 ز شوق قد او شد اشک طوبی جویبار خلد همین تنها نه من عمریست کاندر آرزو باشم

8 مراراندن ز باغ ای باغبان ز انصاف بیرونست که من از گلشن تو بلبلی قانع ببو باشم

9 کند گه جای مسجدگه کلیسا گه کنشت اسرار سخن کوته بهر صورت ترا در جستجو باشم