واکرد صبح آهی بر دل در تبسم از بیدل دهلوی غزل 2198

1 واکرد صبح آهی بر دل در تبسم تا آسمان فشاندم بال و پر تبسم

2 دل بی تو زین گلستان یاد شکفتنی کرد بردم ز جوش زخمش تا محشر تبسم

3 ما را به رمز اعجاز لعل تو آشنا کرد شاید مسیح باشد پیغمبر تبسم

4 گر حسن در خور ناز عرض بهار دارد من هم بقدر حیرت دارم سر تبسم

5 تا چشم باز کردم صد زخم ساز کردم در حیرتم چو می‌خواند افسونگر تبسم

6 امید ما بهار است از چین ابروی ناز یارب مباد تیغش بی‌جوهر تبسم

7 نتوان ز لعل خوبان قانع شدن به بوسی گردیدن‌ست چون خط‌گرد سر تبسم

8 ای هوش بی‌تأمل از لعل یار بگذر بی‌شوخی خطی نیست آن مسطر تبسم

9 از صبح هستی ما شبنم نکرد اشکی پر بی‌نمک دمیدیم از منظر تبسم

10 ای صبح رنگ عشرت تا کی بقا فروشد مالیده‌ گیر بر لب خاکستر تبسم

11 بیدل ز معنی دل خوش بیخبر گذشتی این غنچه بود مهری بر دفتر تبسم